پلك هاي پارميدا

Joan Miró. Ciphers and Constellations, in Love with a Woman. 1941. Gouache and terpentine on paper. Art Institute of Chicago, Chicago, IL, USA

نصرت الله مسعودي

پارميدا !

پشت ِپلك هاي آفتابي ات

كه مشرف به همه ي باران هاي دنياست

مي شود دراز كشيد وُ ميهمان ِهمه ي آسمان بود.

بگذار سياست بازان

بي نصيب از درك ِپلك تو وُ

حريرِ پرِ پرستو

كنارِ شعاري كه سال هاست

در ردّ باد وُ عطروُ گيسو

روي دست ِهمين ميدان مانده است

بمانند وُ بميرند

بگذار اين طايفه

بي فهم ِدست افشاني ِ دل وُ آتش بازي ِگونه

در لحظه ي ديدار

بگذرند

وَ اين عصاره ي عذاب ِهمه ي كتاب هاي آسماني ست

اگرخوانده باشند.

پارميدا !

پلك هاي تو پرچم وُ پوستر وُ پلاكارد منست

بگذار اهل ِرانت هاي رنگ

با تراكت هايي

آويزان

از در وُ درخت وُ برگ وُ بهار

باز هم دروغ بگويند

من كه باور نمي كنم

ننه حسن هم .

پارميدا !

اينجا كه من ايستاده ام

مشرف به همه ي آنتن هاي خاك است

و هيچ موجي

به پاشنه ي پاي من هم نمي رسد

وَ مي شود

درفراسوي هرچه موج وُ زمهرير

ازگرماي لبان تو چنان گفت

كه باغچه هاي خالي

مشق هاي شان را

از روي دست آن بنويسند

تا گل ِگيسوي تو

فانوس هميشه ي اين دريا باشد.

اينجا كه من ايستاده ام

مشرف به همه ي شعارهاست

و من

براي شعار ِلبان ِتو

نه دست

كه دلم را تكان مي دهم.