بخشی از مرثیه برای «ایگناسیو سانچز مخیاس»فدریکو گارسیا لورکا

پیشانی ِ سختی‌ست سنگ که رویاها در آن می‌نالند

بی‌آب موّاج و بی‌سرو ِ یخ زده.

گُرده‌یی‌ست سنگ، تا بار زمان را بکشد

و درختان اشکش را و نوارها و ستاره‌هایش را.

باران‌های تیره‌یی را دیده‌ام من دوان از پی موج‌ها

که بازوان بلند بیخته‌ی خویش برافراشته بودند

تا به سنگپاره‌ی پرتابی‌شان نرانند.

سنگپاره‌یی که اندام‌های‌شان را در هم می‌شکند بی‌آن‌که به

خون‌شان آغشته کند.

........

بخشی از مرثیه برای «ایگناسیو سانچز مخیاس»فدریکو گارسیا لورکا

ترجمه احمد شاملو