سخنرانی گابریلا میسترال در مراسم نوبل - مهراوه جوان

گابریلا میسترال 1957-1889

 سخنرانی  گابریلا میسترال  برنده جایزه نوبل ادبیات-  در سیتی هال استکهلم-  دهم دسامبر1945

امروز سوئد روی به سوی کشوری دوردست در امریکای لاتین کرده، تا مفتخرش کند. و این فراگیری تا نیم کره جنوبی قاره امریکا، روح بی مرز آلفرد نوبل را شادمان خواهد کرد.

به عنوان یکی از فرزندان دمکراسی شیلی، سنت دمکراتیک سوئد مرا تحت تاثیر زیادی قرار داده است. سنتی که اصالت آن، بر پایه به روز شدن در چارچوب ارزشمند ترین خلاقیتهای اجتماعی است. عمل ستایش بر انگیز رهایی یک سنت از سکون و مرگ با حفظ هسته اصلی  آن، قبول حال و پیش بینی آینده، اینها آن چیزی است که بعنوان سوئد می نامیم و این موفقیت، افتخاری برای اروپا و سرمشقی الهام بخش برای قاره امریکا است.

به عنوان فرزند خلق جدید، به پیشگامان فکری سوئد احترام می گذارم. کسانی که به من بیش از یک بار یاری رسانده اند. دانشمندانشان را به یاد می آورم که جسم و جان ملت را غنی کردند.

معلمان و استادان پیشرو را به خاطر می آورم که  الگوی مدارس نمونه شدند و به دیگر مردم سوئد با عشق و اعتماد می نگرم: کشاورزان، صنعتگران و کارگران.

در این لحظه با اقبالی غیر منتظره، من صدای مستقیم شاعران هم نژادم و صدای غیرمستقیم اسپانیایی و پرتغالی زبانان هستم.

 خداوند این ملت نمونه را حفظ کند. از میراث و خلاقیت هایشان حفاظت کند و کوشش های خستگی ناپذیر این مردم فنا ناپذیر را که از هر چالشی سر فراز بیرون آمده اند، در حفظ گذشته با ارزش و عبور از امروز تداوم بخشد.

سرزمین من، که امروز توسط نخست وزیرGajardo اداره می شود، عشق و احترام عمیقی به سوئد دارد و مرا برای پذیرفتن این افتخار ویژه که این ملت به من ارزانی داشته به اینجا فرستاده است. شیلی این سخاوت شما را در گنجینه پاکترین خاطرات خود حفظ خواهد کرد.

ترجمه- مهراوه جوان 
_________

قبل از سخنرانی گابریلا میسترال، پروفسور ای.اچ .تی تئورل از دپارتمان بیوشیمی انیستیتوی پزشکی نوبل این شعر را خواند:

به تو، گابریلا میسترال

بهترین آرزوها را برایت دارم

از قاره ای دور

جایی که خورشید تابستان اکنون می درخشد

به سفری دراز

به سرزمین "گوستا برلینگ" آمده ای

هنگامی که سیاهی زمستان عمیق است.

صدایی پر ارزش تر از صدای من، امروز شعر ترا ستود. اما می خواهم این اجازه را داشته باشم که بگویم ما همه در این شادی شریکیم که جایزه نوبل این بار به زن شاعری داده شد که هنر را با عمیق ترین و شرافتمندانه ترین اهداف پیوند زد.

گابریلا میسترال در سال ۱۹۵۷ میلادی، در دهکده دورافتاده در شمال دره الکی (Elqui) شیلی به دنیا آمد و در روستای مونته‌گرانده پرورش یافت. او از سن ۱۵ سالگی آغاز به آموزگاری کرد و بعد از سوی آموزش و پرورش شیلی به عنوان رایزن آموزشی برگزیده شد. در سال ۱۹۱۴ با غزل‌های سه‌گانه‌اش به نام غزل‌های مرگ برنده جایزه ملی شعر شیلی شد. او همچنین به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس ازآن در سازمان ملل متحد برگزیده شد.
مسیترال در سال ۱۹۴۵ به خاطر داستان معروف "دعا به خاطر آنها که خودکشی کردند"، موفق به دریافت جایزه ادبی نوبل گردید.
گورنبشته وی این جمله است: «آنچه روح برای جسم انجام می‌دهد، همان را شاعر برای مردم خود به جای می‌آوَرَد».

Nobel Lectures, Literature 1901-1967, Editor Horst Frenz, Elsevier Publishing Company, Amsterdam, 1969


 ترجمه- مهراوه جوان