شعر

بگذار،
در ما جنگلی آواز بخواند
                             لمیده در سبزهایش
بگذار،
 در ما گلی نفس کشد
                           در هوای پروانگانشان
بگذار،
 شاخه های افشان بید
                            بگسترنند در باد
آسمان و ما یکی شویم
خورشید غرق شود
                      در آفتابش
پرنده غوطه خورد
                       در آوازش،
                                    شورآفرین
برگ های پراکنده،
                      گم شوند در بادهای مست
و آسمان و زمین و ما،
                          تنی واحد شویم
                                        از عشق
                                                 از رهایی.
--
منصوره اشرافی- «شعرهای سکوت» نشرآفتاب نروژ2018