پیراهن ِگلدار و ارض ِموعود

Grass and Rain by Ansel Adams 

نصرت الله مسعودی 

دیگرچه فرق می کند

بگذاراین بوم  ِ بی مدارا تمام ِ شب را

برشانه ی عریان ِدرخت ِاین خانه بخوانَد

بگذاربرفی که باریده است وُ می بارد

آنقدر ببارد وُ بمانَد

که بهار

همیشه ازاین برهوت

راه کج کرده بگذرد.

شاید همه چیزتمام شده است

دیگرنه بوسه یی

که ساعتی برآن قفل کنی

نه سینه یی

که سربرآن بگذاری

وَ درتابش ِ بی تاب بوی تازه ی لیمو رها شوی

وَ نه ترانه یی

که زیرپوستت چنان ضرب بگیرد که انگار

آخرین مشتری ِمیخانه های دم دم ِ صبحی

وَ آفتاب هوس کرده است

ازپشت ِشانه های تو

" کژمژ" طلوع کند

وَ شهرمی خواهد

ازسرشاخه های ترانه چنان بتابد

که پاسبان وُ هرپست

چیزی بجز پایکوبی ِدل

یادش نیاید.

وَ دیگرکسی نباشد

که درته ِخالی ِ سیصد وُ شصت وُ پنج روز

حتا باد هم درمُشت نداشته باشد

شاید وَ نه شاید

که همه چیزتمام شده است

مگرنمی بینی

درمسیردرس وُ مشق وُ مدرسه ها

پلکی نیست که بی هوا

گیرِ سه پیچ  ِدلت شود

وَ نه تب دستی که با آن

ازچوب های چهارشنبه سوری

در وزش ِاریب ِباد

دامن ِسرخی بسازی

که پیچ وُ تابش

زردی روزگار را به بازی بگیرد

وَ یا نمابری که قلب ِ صاحب مرده ات را

به قلب ِبهاری گنجشک ها

مخابره کند.

نه دیگر

بگذاراین بوم

براین شاخه آنقدر بمانَد

که پای خواب رفته ی درخت

درهربهاری بلنگد

وَ این دیوارهم

سربر کاکل ِ هیچ شکوفه یی هرگز

عکسی به یادگار نگیرد.

آخرچه فرق می کند

چه این برف ِ کش آمده در باد ِ بادها

تا کارهرچه کتیبه وُ کتاب را یکسر نکند

که ازکول روزگارکنده نمی شود

وَ دیگرنمی شود شاید

دربرق ِآفتاب وُ شوخی ِ سرخوشانه ی باد

پیراهن گلداری را بربند ببینی

که با خیال ِتنی تب کرده

تاب می خورد وُ تب می پراکند

وَ اگرگوشه اش به زمین بگیرد

تو فشفشه وُ سنگ را

ازهم نمی شناسی

وَ خاک

آسمان بی شکیب ِارض ِموعود می شود.

های  هی  های!

درخت هایی که چون آینه

تکه تکه می شوند

های! طوفان! درسویه یی که کف ِ آرامشش سونامی ست!

طوفان وُ باد ِ پراز در وُ دیوار وُ چیزی شبیه ی پوتین

که پهن تر ازیکی دو قاره

سایه اش را به زمین میخ می کند

وَ اشباحی

که نبض ِ کلمات را

به لب ِ قیچی می کشند

وَ دریوزگانی تاب برداشته

که لق می زنند وُ

از دیوارِدیوان ِشاعران بالا می روند

وَ با لبخندهایی کش رفته ازآرشیوعکس های قدیمی

ژست ِمجالس رسمی می شوند.

های هی آی... هوار...

-" بجنب بیدارش کن!

 پیشانی اش غرق درعرق

بازازخرابه های کابوس می گذرد

بیدارش کن که تمرین تئاتر دارد وَ می گفت

این نه آن بازی بازی همیشگی ست که در تالار بگذرد.

دیرتر بیدارش کنی

کابوس ، طلسم ِ چشم هایش می شود چنان

که راه را وُ

چاه را

هردو را چاره می بیند

-« نصرت ! نصرت ! نصی ی ی ی »

                                                                                                                           

بازنویسی دوباره 5 آبان هشتاد و نه