می خوانمت
چون آفتاب بهاری،
از لابلای ابرها
هم چون لحظه های دیرپا
در گذر پرشتاب زمان
هم چون شادی نسیم
در عبور تند فصل ها
هم چون پرنده ای کوچک،
در پرواز سبکبال سحرگاهی اش
هم چون جوانه ای هراسان
خُرد و نورسته،
در دل زمین ِ پر آشوب تیره ی
دلگیر
هم چون بال افشانی آوازخوانی
خسته،
بر حصارهای ابرآلود آسمان.
منصوره اشرافی
از کتاب ـ شعرهای سکوت
منصوره اشرافی
از کتاب ـ شعرهای سکوت
No comments:
Post a Comment